นักปราชญ์ย่อมยินดีต้อนรับบัณฑิตให้กลายเป็นบุคคลตัวอย่างแก่ทุกคนเสียงนั้นจับไม่ได้ความมันดังขึ้นเรื่อยๆ และต้อนรับอาจารย์นกฮูกและปิงเมื่อทังสองเข้าใกล้หน้าผาสูงชันที่ดิ่งลงส่แม่นํ้าสแปลต พลังของฟองคลื่นจากกระแสนั้าที่เชี่ยวกราก กับคลื่นที่ส่งเสียงดังกึกก้อง กระแทกหินผา และเสียงที่ดังสนั่นปานประหนึ่งฟ้าถล่มดินทลายแสงจันทร์ของคืนวันเพ็ญให้ความสว่างแก่บริเวณนัน ปิงกระโดดไปเกาะหินก้อนใหญ่ตรงหน้า แล้วเริ่มสำรวจพลังของแม่นำมันไหลเชี่ยวจนน่าสะพรึงกลัว ทันใดนั้นปิงก็เกิดความรู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจกำลังถูกปีบ ในช่วงเวลาแห่งการสำรวจจิตใจของตนนั้นเขาเริ่มตระหนักถึงความไม่แน่ใจ ห่วงยางแฟนซีราคา แตกไม่คิดจะควบคุมมันเอาไว้ ปึง โไนนัปิฟ้นฝิระนฒัปิรย์“นั่นละ ความท้าทาย” เป็นเสียงจากอาจารย์นกฮูก“เป็นเกมของลูกอ๊'อด” ปิงว่า พร้อมกับหางเสียงที่บ่งบอกถึงความไม่แน่ใจจากนั้นทั้งสองก็เงียบไปด้วยกันทั้งคู่ เป็นความเงียบที่รุนแรงเกือบจะพอๆกับเสียงที่ดังสนั่นหวั่นไหวอย่างเป็นจังหวะของแม่นั้าสแปลตทันใดนั้น ก็เริ่มมีประกายบางอย่างฉายออกมาจากแววตาของปิงมีอะไรตั้งมากมายที่อยากจะพูด แต่ก็ไม่เจะพูดอย่างไร หรือเริ่มตรงไหนปิงไม่ต้องเสียเวลาคิดนาน เพราะดูเหมือนอาจารย์นกฮูกจะล่วงรู้ถึงความในใจของเขา ห่วงยางเล่นน้ำ ท่านใช้ปีกขวากวาดไปทั่วตาของอาจารย์นกฮูกมองตรงไปยังนั้าที่กำลังไหลอย่างบ้าคลั่งนั้น“แม่นั้าไร้รูปทรง” ท่านกล่าว
“มีเพียงขอบเขตที่มันกำหนดขึ้น เพื่อจำกัดขอบเขตของตัวเอง เจ้าก็เช่นกัน ที่ต้องทำตัวให้เหมือนแม่นํ้า”“ผมหวังว่าผมจะมืเรี่ยวแรงพอที่จะทำเช่นนั้นได้” ปิงตอบอาจารย์นกฮูกหันมามองหน้าปิง แล้วค่อยๆ พูดว่า “การใช้ชีวิตอย่างมีความหมาย ต้องอาศัยความเชื่อและความตั้งใจ ด้วยสองสิ่งนี้ทุกอย่างจะเป็นไปได้หมด”“หนทางมิได้อยู่บนท้องฟ้า แต่อยู่ที,หัวใจ นักเดินทางที่รู้ว่าจะไปทิศไหน ย่อมมีแรงลมที่เป็นใจพาเขาให้ไปถึงจุดหมายปลายทางนั้นเสมอ“ขอบคุณสำหรับบทเรียนที่ท่านสอนสั่ง” ปิงกล่าวอย่างชาบซึ้งอาจารย์นกฮูกพูดต่อว่า “ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าได้เรียนรู้ แต่เป็นความรู้ที่ เจ้าน่า1!ปใช้ต่างหากเล่าที่จะสร้างความแตกต่างให้เจ้า แพยางเป่าลมราคาถูก เจ้าสามารถใช้ชีวิตตามชะตากรรมของเจ้าด้วยการช่วยเหลือผู้อื่น“มีเทียนไขนับพันเล่มที่จะสว่างไสวเพราะไฟจากเทียนเพียงหนึ่งเล่มจงเป็นผู้ให้ความสว่าง ใช้ความสามารถเป็นแรงบันดาลใจและเป็นกำลังใจให้ผู้อื่น”“ผมจะบอกเรื่องนี้ให้ทุกคนทีผมพบได้ทราบถึงสงนี้” ปิงรับปาก“ผู้ที่ใช้ชีวิตที่มีความหมายจะไม่บอกเล่าเรื่องราวของตัวเอง การกระทำเป็นการบอกเล่าเรื่องราวในตัวเอง เจ้าต้องลงมือทำเพื่อการดำรงอยู่จงไปทำให้โลกตื่นเต้นกับเจ้าเถอะ”ปิงพยักหน้าช้าๆ “อาจารย์คอยดูผมก็แล้วกัน”“แน่นอนเราจะคอยดูเจ้า”พร้อมกับคำพูดเหล่านั้นอาจารย์นกฮูกก็บินจากไป จนไปถึงจุดที่สามารถลังเกตการณ์ได้เต็มที่ ที่ความสูงราว250 ฟุต เหนือพื้นดิน จากนั้นจึงบินวนอยู่เหนือแม่น้ำสแปลต และเราลังเกตการณ์อยู่ตรงนั้นปิงกะพริบตาถี่ๆ ขณะจ้องตรงไปยังผืนน้าเบื้องล่าง ที่ชัดหน้าผาอย่างแรงจนฟองแตกกระจาย ปิงคลายอาการเกร็งบริเวณต้นคอ โยกศีรษะไปทางซ้ายที ขวาที และยืดขาออกขณะตั้งสมาธิปิงต้องคำนึงถึงทุกรายละเอียดหากคิดจะข้ามแม่น้าสแปลตไปให้ถึงฝังทางโน้น เขาต้องพึ่งความเร็วและทิศทางของลม และผสานสององค์ประกอบนั้นเข้ากับสิ่งที่เขารู้ในเล้นทางที่กำลังจะ1ปปิงประเมิน
คาดคะเน และพิจารณาสถานการณ์ตรงหน้าเขาประมาณการณ์วิเคราะห์ และคาดเดาใช่ลิ เขาต้องคิดถึงเหลี่ยมมุม และระยะทาง และ... จริงลินะเขาต้องประเมินความสูง และที่พลาดไม่ได้คือ ต้องประเมินระดับแรงโน้มถ่วงของโลก ทุกอย่างที่ต้องคิดให้รอบคอบสำหรับการกระโดดของเขามิฉะนั้น ปิงก็จะต้องตกลงไปในนั้าที่ไหลเชี่ยวกรากนั้นอย่างไม่ต้องสงสัยด้วยปัจจัยมากมายที่ต้องคิดถึง ปิงหัวเริ่มหมุนติ้วแต่แล้ว ท่ามกลางความว้าวุ่นทั้งหลาย สิ่งมหัศจรรย์ที่สุดก็บังเกิดขึ้นลมองของเขาว่างเปล่าไม่มีอะไรว่างเปล่าโล่งสมองของปิงปลอดจากความตื่นกลัวหรือความสงสัยทั้งปวง แต่กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เป็นเอกภาพกับสรรพสิ่งกล่าวโดยสรุปก็คือ ปิงกำลังจะกลายเป็นหนึ่งเดียวกับประสบการณ์ของตัวเองนั่นเองปิงมองลงไปเบื้องล่าง แล้วมองข้ามแม่น'าไปฝังตรงข้าม จากนั้นจึงส่งยิ้มขึ้นไปให้อาจารย์นกฮูกแล้วเขาก็หายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อรวบรวมความกล้า และเมื่อผนวกกับพลังแห่งความมุ่งมั่น ความเชื่อและความตั้งใจ ก็กระโดดด้วยความ ฒนัฒใฒระนทัศปิรรย์สูงที่สูงที่สุดเท่าที่เขาเคยกระโดดมา ด้วยโค้งที่ไร้ข้อผิดพลาดจนทำให้ไม่เหลือข้อสงสัยอื่นใดหลงเหลืออยู่เลย เขายังมีเรี่ยวแรงอีกมากที่จะเอาชนะแม่สแปลต“บินเลย”
อาจารย์นกฮูกตะโกน ห่วงยางแฟนซีเป่าลม และปิงก็บินไกลออกไปทุกทีจริงๆร่างของเขาทะยานผ่านอากาศไปอย่างสง่างาม ข้ามซ่องว่างอันกว้างใหญ่ไพศาลระหว่างฝังทั้งสองไปอย่างง่ายดายปิงไม่มีเรื่องพวกนี้อยู่ในสมองเลยแม้แต่น้อย เพราะสมองในขณะนั้นโล่งไปหมด ความเป็นเอกภาพกับอากาศไปไกลเกินกว่าสถิติเดิมที่เขาเคยทำได้อาจารย์นกฮูกจะภูมิใจในตัวปิงขนาดไหนนะ ที่เห็นปิงเอาชนะกฎแห่งแรงโน้มถ่วงของโลกได้อย่างนี้ แต่อาจารย์นกฮูกกลับไม่รู้สึกและไม่เห็นอะไรทั้งสิ้นไม่ได้ยินเสียงของปีกที่ถลาลงมาจากเบื้องบนอย่างรวดเร็ว ตรงดิ่งลงล่เบื้องล่างหมายปลิดชีวิตไม่เห็นเหยี่ยวขนาดยักษ์ที่โฉบลงมาโดยไร้สัญญาณเตือนภัยล่วงหน้าจนเมื่อเล็บที่คมดั่งใบมีดของเหยี่ยว ฝังเข้าไปในกล้ามเนื้อบนหลังของนกฮูกผู้ชรา นั้นแหละที่ทำให้เขารู้สึกเจ็บแปลบ แต่ความรู้สึกนั้นก็เกิดขึ้นเพียงแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น
ห่วงยางฟลามิงโก้
